κράτιστος

-η -ο (AM κράτιστος, -ίστη, -ον, Α επικ. τ. κάρτιστος, -ίστη, -ον)

1. ο ισχυρότατος, ο δυνατότατος («θεῶν κρατίστου παῑδες», Πίνδ.)

2. κορυφαίος, κάλλιστος, άριστος («τοῡ περὶ λογισμοὺς καὺ τὰ γεωμετρικὰ κρατίστους», Πλάτ.)

αρχ.

1. (η κλητ. ως τίτλος προσφωνήσεως) κράτιστε

εξοχότατε, ενδοξότατε

2. (το αρσ. και το ουδ. πληθ. ως ουσ.) οἱ κράτιστοι και τὰ κράτιστα

η αριστοκρατία, οι άριστοι, οι ευγενείς («τὰ κράτιστα τῆς χώρας», Ξεν.)

3. το θηλ. ως ουσ. ή κρατίστη

(στη Ρώμη) γυναίκα από την τάξη τών ιππέων

4. (το ουδ. πληθ. ως επίρρ.) κράτιστα

άριστα

5. φρ. «ἀπὸ τοῡ κρατίστου» και «κατὰ τὸ κράτιστον» — με άριστο τρόπο, τέλεια («ἀπὸ τοῡ κρατίστου γίγνεται ἡ επιβολή», Πολ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. Βλ. κρείσσων].